De schildpad van een jongetje is gestorven. Mama stelt voor om een nieuw huisdier uit te kiezen. Maar de jongen wil helemaal geen nieuw huisdier. Hij wil enkel Milo. Het thema dood is een vaak terugkerend thema. De jongen is heel verdrietig. Ze hoorden gewoon samen. Iedereen probeert het jongetje te troosten. De zus van het jongetje stelt voor om een paard als huisdier te nemen. Een paard is immers minder saai dan een schildpad. Z'n mama zou eerder een cavia nemen. Marit, z'n vriendin, stelt een hond voor. En z'n vriendje zou een leeuw nemen, dan is iedereen bang voor hem. Maar het jongetje heeft immens verdriet. Hij denkt aan de mooie momenten die hij beleefde met Milo. Zelfs de buurman merkt dat het jongetje sip is. Milo was immers een schildpad die z'n bloemen niet vertrapte of niet poepte in z'n tuin.

De nadruk in dit boekje ligt niet op het ziekteproces of het afscheid nemen. De klemtoon ligt op het gemis, het verdriet, de leegte die achterblijft. Het jongetje, dat geen naam krijgt, is intens verdrietig. De taal is heel mooi gekozen. Het verdriet wordt prachtig, beeldend beschreven, zoals in de zinnen: Het is net alsof mijn buik zijn kleine teen heeft gestoten tegen de tafelpoot. Alsof mijn hart is uitgegleden op de gladde tegels in het zwembad. Dit moeilijke thema wordt heel kindvriendelijk aangebracht. Zowel de tekst als de illustraties zijn eenvoudig gehouden. De illustraties zijn in zachte tinten getekend. De kleuren zijn gekozen zodat het geheel niet te zwaarmoedig wordt. Een aanrader om dit lastige thema bij jonge kinderen bespreekbaar te maken.